2. Selfie
2.13 Normatywność
Powiedzieć, że normatywność z perspektywy wizualnej polityki tożsamości to zachowania i wygląd, które większość (w znaczeniu większej władzy, a nie liczebności) uznaje za normalne, to za mało. Normatywność to mechanizm, po pierwsze, naturalizacji, która polega na tym, że zmienny kulturowo wzorzec uznaje się za istotowy (np. ludzie mają różne kolory skóry, ale w naszym kręgu kulturowym jako naturalny, a zatem – najczęstszy, normalny, dominujący, niebudzący wątpliwości – przyjmuje się kolor biały), po drugie, uspójnienia ludzkiego „wnętrza” i „zewnętrza” (zakłada się, że tożsamość jest trwała i wyrażana na zewnątrz, a nie zmienna i performatywna), po trzecie, narzucenia tak rozumianej normy jednostkom i grupom.
Normatywność podtrzymywana jest za pomocą wzorców, do których tworzenia służą obrazy (w rzeczywistości, w której nie widujemy reprezentacji osób czarnych, normą, a zatem czymś oczywistym, wydaje się bycie osobą białą) oraz typ spojrzenia, jaki automatyzuje wynajdywanie odmienności (jeśli uznajemy za normę bycie osobą białą, to automatycznie zwracamy uwagę na kogoś, kto ma ciemniejszy kolor skóry i odbieramy go/ją przez pryzmat przynależności rasowej i związanej z nią stereotypów – czego nie robimy automatycznie wobec osób białych).