3.8 Ujęcie i przeciwujęcie


#obrazki z komentarzem

Zobacz pojęcie narracja wizualna.

 

Dzięki temu, że obrazy statyczne (ilustracje, fotografie) były ułożone w serie, które nauczyliśmy się czytać jak narracje, dopowiadając to, co dzieje się pomiędzy obrazami, możliwe stało się skonstruowanie języka filmowego w oparciu o montaż zestawiający ze sobą ujęcie i przeciwujęcie. W języku filmowym tak przedstawia się np. sytuację rozmowy dwóch osób – gdy naprzemiennie następują zbliżenia na twarz jednego i drugiego bohatera.

 Kadr z amerykańskiego filmu „Chciwość” z 1924 roku. Widać na nim młodą kobietę patrzącą w dół. Kobieta wygląda na przestraszoną – ma szeroko otwarte oczy i wysoko uniesione brwi.

Erich von Stroheim, kadry z filmu „Chciwość”, 1924.

 Kadr z amerykańskiego filmu „Chciwość” z 1924 roku. Widać na nim mężczyznę patrzącego w górę. Mężczyzna ma jasne, kręcone włosy i zarost.

Erich von Stroheim, kadry z filmu „Chciwość”, 1924.

Choć ruch kamery nie jest płynny i następują po sobie posklejane w procesie montażu obrazy, widzowie dopowiadają sobie to, co dzieje się pomiędzy ujęciami i rozumieją relację między rozmówcami. Dzieje się tak pod warunkiem stosowania zasady nieprzekraczania osi obrazu. Jeśli oś jest przekroczona, zostaje zakłócone wrażenie ciągłości czasu i przestrzeni, w której znajdują się rozmawiające osoby. Przez to, że nauczyliśmy się nie zauważać montażu, możemy czerpać przyjemność z oglądania obrazu filmowego.

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce lub konfiguracji usługi.